Time flies when you're having fun.

Alweer meer dan een week is voorbij gegaan, time flies when you’re having fun. We zijn vorige week begonnen met het social skills project op de GJ Louw school in een township. De week daarvoor zijn we de hele week bezig geweest met het opzetten van het project. We hebben uitgezocht, doormiddel van een vragenlijst voor de docenten, welke kinderen een sociale vaardigheden training kunnen gebruiken. Het was een beetje jammer toen we er, bij de uitwerking van de vragenlijsten, achter kwamen dat veel kinderen de lijst zelf ingevuld hadden. De docenten hadden dit waarschijnlijk verkeerd begrepen, of ze vonden het wel makkelijk dat de kinderen het zelf invulden.. Het onderzoekje was dus niet meer betrouwbaar, maar er was ook niet genoeg tijd om dit over te doen. We hebben er uiteindelijk voor gekozen wel van de vragenlijsten gebruik te maken en met een beetje informatie van de docenten hebben we de groepen ingedeeld. Elk kind kan hier wel positieve aandacht en liefde gebruiken en het trainen van sociale vaardigheden is nooit verkeerd.

Er zijn 15 klassen op de school. Uit elke klas hebben wij 15 kinderen. Deze 15 kinderen hebben wij weer onderverdeeld in groepjes van vijf. Het was even puzzelen maar het is uiteindelijk toch gelukt een heel strak rooster in elkaar te zetten. Na een week het programma gedraaid te hebben kregen wij plotseling van de directeur te horen dat de kinderen in de komende weken ook examens hebben en wat bleek? Het hele rooster mochten we weer opnieuw maken. Ook fijn dat hij hier pas een week later mee aankwam, maar we zijn natuurlijk wel in Afrika. Docenten vergaderen hier altijd onder schooltijd. Het komt dus wel eens voor dat ze in een pauze een vergadering gaan houden van een uur waardoor ons schema weer helemaal door de war gemaakt is. In het begin was dit erg vervelend maar we wennen er ook weer aan en proberen het elke dag weer creatief op te lossen.

We hebben zes onderwerpen bedacht voor het programma. Per week een ander onderwerp. Door middel van spelletjes en praten met de kinderen hopen we hen sociale vaardigheden aan te leren. In de eerste week stond het thema ‘communicatie’ centraal. In deze week hebben we veel kennismakingsspelletjes gedaan met de kinderen waarna we even zijn gaan zitten met de kinderen om te vragen of ze iets over zichzelf konden vertellen. Doordat we zoveel verschillende klassen hebben merk je ook dat het werken met de jongere kinderen een hele andere aanpak vergt dan het werken met de oudere kinderen. Ook merk je binnen de groepjes grote verschillen tussen kinderen uit één en dezelfde grade (klas). Bij de jongere klassen zijn wij veel meer in spelvorm bezig en met de oudere kinderen proberen wij door middel van gesprekjes meer de diepte in te gaan. Bijzonder om te zien dat sommige kinderen ook echt hun verhaal bij je kwijt kunnen. Zo had Karin een groepje waarbij er één meisje bij het vertellen over haarzelf vertelde dat ze opgroeide bij haar vader en haar oma en dat er bij haar thuis heel veel geweld plaats vond. Ze vertelde dat ze hierdoor op school ook snel agressief kon worden. Aan het eind van de bijeenkomst (ong. 45 minuten)vertelde ze dat ze het erg fijn had gevonden dat ze eindelijk haar hart kon luchten en geen dingen hoefde op te kroppen. Veel kinderen groeien hier op in schrijnende situaties. Vaak is één van de ouders overleden of niet meer in beeld. Je merkt echt dat ze alle positiviteit die we ze proberen te geven erg fijn vinden en van al onze aandacht genieten. In zes weken tijd is het niet realistisch om te zeggen dat we alle kinderen kunnen veranderen. Wel is het zo dat we de kinderen in deze tijd kleine dingen kunnen meegeven, al is het alleen al dat ze behulpzaam zijn naar elkaar toe.

De pauzes zijn hier echt te bizar voor woorden. In de vorige blog staat hier ook al iets over geschreven. Wat wij vooral veel zien is dat kinderen heel veel aan het vechten zijn. Vooral ook bij de allerkleinsten zie je dit terug. Het verschil tussen vechten en spelen is dan ver te zoeken. Voor hen blijkt het spelen te zijn terwijl wij ze echt met open mond staan aan te staren. Gisteren was er een voorbeeld van kleine kinderen die hondje aan het spelen waren waarbij ze boven op elkaar sprongen en elkaar aan het bijten waren. Of een jongetje die half bewusteloos op het plein lag. Echt heftig om te zien. Op het plein moeten de kinderen zichzelf maar zien te redden en er is vaak geen toezicht. Ook zie je op het plein een heel andere kant van de kinderen. Als wij op het plein zijn willen de kinderen alles samen met je doen. Dansend, zingend en springtouwend zijn we dan te vinden tussen alle kinderen. Honderden kinderen vragen dan om een knuffel en willen aan je haar voelen. Zo bijzonder hoe blij je ze dan al kan maken met het kleine beetje aandacht dat je ze geeft. Op zulke momenten voel je je dan echt waardevol. Eén van de docenten vertelde dat het vechten op het plein gebeurt doordat ze dit thuis veel meemaken maar ook doordat het plein gewoon veel te klein is voor al de kinderen. De kinderen hebben er geen ruimte om hun energie te uitten waardoor ze dit maar uitten op elkaar. In ons programma proberen we de kinderen dan ook heel duidelijk te maken dat je niet hoeft te vechten maar dat je dit ook op een andere manier kan oplossen.
Dit laatste is één van de dingen die wij deze week de kinderen proberen bij te brengen bij het thema ‘Non verbale communicatie’. Deze week doen we veel spelletjes waarbij we stil staan bij de non verbale tekens die je hebt. Ook doen we het spel ‘stop is ho’. Bij sommige kinderen merk je dat ze het erg lastig vinden om stop te zeggen. Andere kinderen hebben geen idee wat ze aan het doen zijn. Hierin zie je dan ook het verschil tussen de groepjes. Bij sommige groepjes heb je het idee dat ze heel erg veel leren van de social skills, bij andere groepjes is het zo dat ze erg leuk vinden om bij je te zijn en de positiviteit erg nodig hebben.
Wat voor ons heftig was om te zien is het slaan van kinderen op de school. Zo bracht Boukje een groepje kinderen terug naar de klas waarbij een jongetje in zijn enthousiasme een meisje schopte. Een lerares zag dit gebeuren en deinsde niet terug om pal naast Boukje het kind met een stok op de hand te slaan. De lerares lachte en liep weg waarna het kindje hard ging huilen. Logisch ook. Voor ons is het heel erg dubbel om dit te zien. Aan de ene kant wordt het hier als normaal gezien maar aan de andere kant is het voor ons totaal niet normaal dat je een kind zo slaat. Bij het vragen aan één van de leraressen over het slaan vertelde de juf dat je het lesgeven hier niet kan vergelijken met dat in Nederland. Het is een hele andere cultuur waarin de kinderen opgroeien en als een kind na twee keer niet luistert dan slaat de juf op de hand. Hiermee krijg je aanzien als juf en de kinderen weten zo waar ze aan toe zijn. Kinderen weten vaak heel goed dat ze fout zitten en dat is voor hen een reden om te slaan. Wel begreep ze dat het voor ons heel heftig is om te zien en ze kon heel duidelijk vertellen wat haar reden was voor het slaan.

Genoeg verteld over ons project want we hebben natuurlijk ook nog de weekenden waarin wij veel gedaan hebben. Het tweede weekend hier in Zuid-Afrika zijn wij samen met onze huisgenootjes een weekendje naar Knysna geweest. Hier zijn wij wezen hiken. Op de helft van de hike hadden we alleen het idee dat we niet goed liepen. We waren met onze domme kop zo langs het bordje gelopen waarop stond welke bordjes wij moesten volgen… De tweede dag in Knysna hebben we een heerlijk dagje gehad. We zijn naar The heads van Knysna geweest waar we genoten van een super mooi uitzicht. We hebben een plekje gezocht om te lunchen beneden bij the Heads. Het was een prachtig plekje, volop zon, omgeven door bergen en rotsen en met de zee aan onze voeten. Wat wil je nog meer?!

Afgelopen vrijdag zijn we door de directeur van de school uitgenodigd voor de ‘price giving’. De kinderen die goed gepresteerd hebben of die zich goed gedragen kregen een diploma. Toen we aankwamen bij de kerk waar de viering werd gehouden renden er direct al allemaal kinderen naar ons toe. Alle kinderen zagen er erg netjes uit. Toen we binnen kwamen zat de hele kerk al bijna vol met alle ouders. We werden door iedereen begroet en kregen een speciaal plekje, we werden echt als VIP’s behandeld. Tijdens de toespraak van de directeur werden we speciaal welkom geheten. We werden bij naam genoemd, moesten gaan staan en kregen een applaus. Het voelde haast een beetje misplaatst allemaal. Elke klas ging zingen of dansen of las iets van poëzie voor, het was erg leuk om hierbij aanwezig te zijn.

’s Middags zijn we voor een weekend naar Oudtshoorn gegaan. Een dorpje op 4,5uur rijden van Port-Elizabeth. Weer een totaal ander dorpje dan Knysna met onderweg een fantastisch uitzicht. De zaterdag hadden we een vol programma. We zijn naar een Ostrich farm geweest wat echt hilarisch was. Wat een gekke beesten zijn dat zeg. Karin ging nog struisvogel rijden, eigenlijk te zielig voor woorden maar ze stond echt doodsangsten uit. That animal is crazy! Hierna vervolgden we onze weg naar een waterval ‘rus en vrede’. Een heel rustig plekje tussen de bergen waar we lekker geluncht hebben. Daarna zijn we richting the Cango Caves gereden, de grotten van Oudtshoorn. Een mooie grot met vele druipstenen. Vroeger werd dit ook als concertzaal gebruikt en nadat de gids vroeg of er iemand wilde zingen kwam er een Afrikaanse vrouw naar voren die samen met haar achtergrondkoortje van Afrikaanse mensen een klein concertje gaf. Zo gaaf om te horen wat voor een geluid er in de grot klonk. Als laatste hebben we een gedeelte van de Swartbergpass getrotseerd. We reden over een hele stijle weg die onverhard was met vele gaten en losse stenen. Op de weg kon je elkaar niet passeren en pal naast de weg was een enorm ravijn. Het uitzicht was daarentegen wel super mooi. Vooral toen we op ‘die top’ stonden waar het wel koud was maar het uitzicht fantastisch. De natuur is hier zo enorm mooi! Wegen die je midden door de bergen en tussen rotswanden leidden. Echt een plekje om niet meer te vergeten.

Komende vrijdag zijn we uitgenodigd bij één van de leraressen om typisch Afrikaans te gaan eten. Ze gaat speciaal voor ons koken en heeft zo ongeveer de hele familie uitgenodigd. Echt zo leuk! Dus we zijn erg benieuwd! Een goed vooruitzicht.

Als laatste willen we zeggen dat wij jullie reacties op onze vorige blog erg leuk vinden! Leuk om zo veel leuke dingen te horen vanuit het verre Nederland.

Liefs Boukje & Karin